Ik heb het gedaan. Heel impulsief mijn baan opgezegd. Ik heb volledig mijn hart gevolgd. Ik heb tegen mijn leidinggevende gezegd dat ik niet gelukkig wordt van de werkzaamheden die nu aan mij gevraagd worden. Conclusie is dat het contract niet verlengd wordt.
Reacties
Ik kwam thuis met mijn besluit, het verslag van het gesprek dat had plaatsgevonden en mijn situatie. In een omgeving met vooral denkers kwam hier geen stimulerende reactie op. Eerder de vraag waar ik mee bezig ben. Je moet toch geld hebben? Je zit toch goed? Ze willen je toch houden? Waarom zeg je het dan op? En toch ben ik er van overtuigd dat ik de juiste beslissing heb genomen.
Droom najagen
Jaren heb ik gevochten voor mezelf om die baan te krijgen waar ik van droomde. In de tijd dat ik bij mijn eerste werkgever als product manager werkte, gaf ik al aan een functie in business development te ambiëren. Er is toen gekozen hier geen functie voor te creëren. Ik ben mijn kansen gaan opzoeken door voor diverse andere werkgevers aan de slag gegaan. Afgelopen jaar kreeg ik de vraag om in de rol van business development consultant te gaan werken voor een schoonmaak bedrijf. Eindelijk, daar is mijn kans! Al heb ik me wel moeten bewijzen met mijn relatief beperkte werkervaring en ervaring in de sector. Maar het is me gelukt.
Mijn droombaan
Het eerste half jaar was fantastisch! Ik zat volledig op mijn plek en had het idee dat ik aan het vliegen was. Heerlijk. Tot ik met mijn onderzoeksresultaten kwam. Die gaven inzicht in de huidige status van de interne organisatie. Confronterend, en er ontstond direct een andere behoefte. Geen business development voor de korte termijn maar project manager.
Even mocht ik mijn droombaan vervullen. Ik heb er van geproefd en het was fantastisch. Ik wil niets anders meer. Ik weet dat ik het kan en dat ik goed ben. Dit is wat ik wil! En niet mijn passie en skills over boord gooien voor een baan als project manager.
Het maakt het wel moeilijk dat mijn omgeving mij niet direct stimuleert. 'Dromen is leuk maar we leven in de realiteit' wordt er gezegd.
Toch houd ik me vast aan mijn ideaal. Mijn geluk is me te veel waard.
En nu?
Ik heb diverse brieven verstuurd en ben bij diverse bedrijven op gesprek geweest. Dit geeft direct goede hoop. Maar als ik het gesprek aan ga kom ik tot nu toe met een minder positief gevoel thuis. Er mist dan toch veel in de omgeving, in het niveau van professionaliteit of in de sociale omgang. Zelfs bij één gesprek werd me gevraagd me om te scholen tot business scientist. Er werd gezegd; ‘Wij als bedrijf hebben deze capaciteit nodig en is beperkt verkrijgbaar’. Ik voelde me net een robot die her geprogrammeerd moest worden zonder enig gevoel of de vraag of ik hier wel op zit te wachten. Bijzonder. Het is niet makkelijk je dromen na te jagen blijkt. Maar als het makkelijk zou zijn zou ik ook niet zo veel weerstand voelen vanuit mijn omgeving.
Ik krijg nu de kans om mijn eigen case te presenteren bij het moederbedrijf van mijn huidige werkgever. Wie weet komt daar mijn droom in vervulling.
Reactie plaatsen
Reacties