Ik stuit steeds vaker op het probleem dat ik ervaar dat ik anders ben. Anders dan de gemiddelde werkende moeder. Anders dan de gemiddelde Nederlander. Anders dan de gemiddelde mens op aarde. Dat ik tegen een systeem op loop in de samenleving waarin ik niet begrepen wordt en waarin ik moeilijk mezelf kan zijn. Maar maak er wel onderdeel van uit.
Buiten de boot vallen
Al leven we in een maatschappij waarin vanuit marketing oogpunt meer gestuurd wordt op individuele behoeftes en vanuit HR op het persoonlijke profiel. Toch focust de maatschappij zich op de massa. Uit grondig zelfonderzoek komt duidelijk naar voren dat ik daar buiten val, en dat er vanuit de massa weinig echte waardering en begrip is voor hetgeen ik als creatieve visionair en innovator te bieden heb.
Men zit niet te wachten op eerlijkheid, gegronde oprechtheid, pijn en rigoureuze verandering. We blijven liever hangen in een gestandaardiseerd patroon, klagen over frustraties, en bureaucratisch de hand boven ieders hoofd houden waar uiteindelijk niemand beter van wordt.
Waar ligt het geluk?
Intrinsiek wil ieder mens zich gewaardeerd voelen en een bijdrage kunnen leveren in de voortgang van ons bestaan. Pas dan kan een mens zich gelukkig voelen.
Al zolang ik me kan heugen worstel ik met de vraag wat, waar en hoe ik mijn geluk kan vinden.
Waar begint de ontwikkeling van een lange termijn gelukservaring?
Als creatief ruimdenkend kind had ik al het probleem mee te komen met het bestaande basisschool systeem waar ik me vanuit thuis uit aan moest conformeren. Ieder kind werd, toen vooral, door dezelfde molen geperst om iedere schoolverlater een gelijke basis mee te geven met focus op normen en waarden, concrete feitelijkheden, rekenen en taal. Elementen waar ik veel moeite mee had en continu de vraag stelde; ‘Waarom?’ Ik denk vanuit (biologische) samenhang en logica. Niet vanuit opgelegde moetjes.
Ik weet nog goed dat ik de grootste moeite had met rekenen in de min. Hoe kun je nou in de min rekenen? Bij nul houdt het toch op? Dan is er toch niets meer. Maar blijkbaar vindt de maatschappij het normaal in de min leven en dus ook te rekenen. Pas op het moment dat ik accepteerde dat ik informatie moest gaan adopteren en verder met rust moest laten, toen ging het een stuk beter met mijn schoolleven.
Met veel onbegrip, demotivatie, aanpassingsvermogen en bijlessen heb ik me er doorheen geworsteld.
Nu zie je in het basisonderwijs wel plusklasjes en talentenklasjes. Maar naar mijn idee alleen maar voor de vorm die de schijn wekken dat er extra aandacht uit gaat naar het kind om zich optimaal te kunnen ontwikkelen. Écht de hersenen pleasen met korte termijn acties. Maar of het kind er op lange termijn er echt beter van wordt…..Aan de achterkant is er natuurlijk weinig verandert. En wordt het eigenlijk alleen maar slechter. Speciaal onderwijs is geïntegreerd met het normale onderwijs en docenten krijgen nog meer op hun bordje met een grotere diversiteit aan kinderen, grotere klassen en meer administratieve taken om zich aan de voorkant communicatief goed voor te doen. En waarom gebeurt dit? Om moeilijke vragen af te wimpelen, veranderingen te beperken, het logge systeem in takt te laten met het idee geld te besparen en een goede positie te verwerven in recensies en op (inter)nationale prestatielijsten.
En dan denk ik, waar zijn we toch mee bezig! Wie wordt hier nu écht beter van op de lange termijn?
Ik kan hier heel slecht in mee. Ieder mens krijgt vanaf de geboorte andere eigenschappen, talenten en tekortkomingen mee die onveranderd levenslang de basis zijn van ieders bestaan. Voor ieder mens ligt het individuele geluk dan ook op een ander aspect. En dat geluk heeft nog eerder te maken met emotionele en gevoelswaarden die ontwikkeld moeten worden om je als mens volledig te kunnen ontplooien, dan met rationele financiële waarden waar je als kleuter al mee in aanraking komt en op gestuurd wordt. En juist voor die levenslange belangrijke individuele zachte elementen is veel te weinig ruimte en aandacht voor. ‘Het jaarprogramma staat al vol’ is dan het antwoord.
De maatschappij accepteert blijkbaar liever een toename in burn-outs (zelfs bij kinderen), mensen die opgenomen worden met psychische problemen of kampen met chronische lichamelijke klachten waar we allemaal aan mee betalen, dan eens te gaan kijken naar het systeem waarin we leven en de kern van het probleem aan te pakken waar we nieuwe generaties in op laten groeien. Snap jij het?
Waar ligt mijn geluk?
Buiten dat mij werd afgeraden vanuit thuis uit om me te gaan ontwikkelen in de danskunst, waar mijn hart en ziel naar uitging als kind, heb ik altijd naar mijn gevoel geluisterd en gezocht naar datgene wat mijn aandacht trekt en waar ik enthousiast van wordt. Maar wel in het achterhoofd de ‘wijze les’ een goede financiële situatie te creëren voor mezelf en me onafhankelijk te kunnen bewegen wat ik van thuis uit had meegekregen.
Ik heb een gestaagd pad gevolgd waarin ik mezelf ben gaan ontdekken als product en business designer. Ik ben diverse opleidingen gaan volgen die niet in elke stad te vinden zijn, maar wel gefaciliteerd werden op welbekende scholen. Sommige opleidingen hebben al geen bestaansrecht meer, maar hebben mij wel gevormd waarin ik me als mens goed bij voel.
Het beperkte aanbod van het onderwijs dat ik heb gevolgd, is ook zichtbaar in de vraag binnen onze maatschappij. Ik heb al bijna 10 jaar de grootste moeite mijn plekje te vinden waar ik tot mijn recht kom.
Een jaar geleden schreef ik nog een blog dat ik mijn werkgeluk had gevonden. Dat was écht zo met een leidinggevende waar ik mee kon lezen en schrijven. De andere kant was dat deze afdeling in een bureaucratische organisatie was gecreëerd. De afdeling is uiteindelijk komen te vervallen door een opvallende mismatch van belangen. En weer kom ik bedrogen uit….
Ik krijg het gevoel dat ik genoodzaakt ben me toch te moeten conformeren aan een idiote systeem waarin de maatschappij zich verkeert om mezelf en mijn gezin te kunnen voorzien in de basisbehoeften. Dat ik me moet blijven aanpassen en niet volledig mezelf kan zijn om wel gewaardeerd te worden. En dat de essentie in mijn leven maar een beperkt plekje kan innemen in mijn eigen tijd.
Al stel ik me toch ook echt de vraag hoe ik er dan over 10 jaar bij sta als ik me overgeef en me ga gedragen als vele anderen….Het kan niet anders dan dat ik me in een neerwaartse spiraal ga verkeren.
De worsteling waar ik als kind al mee geconfronteerd werd en de zoektocht naar mijn geluk zal de rode draad zij in mijn leven. Mijn geluk zal buiten de massa liggen en misschien moet ik het wel zelf gaan bouwen.
Personen als Steve Jobs (o.a. Apple), Elon Musk (o.a. Tesla) en Jeff Bezos (Amazon) hebben ook hun weg gevonden door in zichzelf te geloven. Al kan ik hen niet als voorbeeld beschouwen met de impact die zij hebben gerealiseerd in de maatschappij, omdat ik nog altijd een vrouw ben die veel waarde hecht aan het biologische voorrecht dat wij vrouwen hebben om kinderen te kunnen verwekken en de plicht ervaar vanuit het oerinstinct hen met aandacht en liefde verantwoord groot te brengen.
Mijn missie zal dan ook verdeeld zijn in: 1. het ontwikkelen van mijn gezin en daar zorg voor te dragen en 2. het signaleren van maatschappelijke complexe issues en daar oplossingen voor te ontwikkelen die daadwerkelijk vanuit de kern bijdragen en waarde toevoegen, wat zich uiteindelijk vertaald in economische voordelen.
Maar waar en hoe ik dat ga realiseren is nog een grote vraag….
Reactie plaatsen
Reacties