Ik hoor regelmatig dat persoonlijke issues moeilijk bespreekbaar zijn of niet besproken worden met een leidinggevende of werkgever, met name door angst. Angst dat men uiteindelijk negatief beoordeeld wordt. Angst dat men niet meer van waarde wordt geschat in het uitvoeren van de taken. Angst dat je ontslagen wordt omdat je misschien het idee wekt dat je minder zal presteren. Maar waarom ontstaat deze angst?
Hebben we de overtuiging dat het leven alleen maar positief moet zijn? En als je niet positief gestemd bent buiten de boot valt? Zijn we daarom verknocht aan social media zoals facebook en instagram om zelf het de beeld overal kenbaar te maken dat het zo goed gaat met ons zelf? En worden we dan blij van de likes omdat dit een soort van bevestiging is dat we geaccepteerd worden door de maatschappij? Dat je goed bevonden bent om in de samenleving te participeren? Zijn we nu allemaal zo onzeker over onszelf dat we dit bevestigd moeten hebben? Keer op keer?
We zijn mensen met een achtergrond van generatie op generatie die gegrift staat in ons DNA. We hebben emoties die op een bepaald moment opkomen, met name ontwikkeld vanuit je achtergrond. Emoties kunnen blijheid zijn, maar ook boosheid, verdriet, spijt en angst. Dit zijn de primaire emoties die elk mens kent. Waarom mogen de andere emoties niet getoond worden buiten blijheid? Heeft dit ook invloed op je positie in de groep, organisatie of de samenleving? Waarom moet altijd alles goed gaan? Dit bestaat niet in de mensheid.
Leven we nu echt in een wereld vol mensen die denken anders niet gezien te worden en niet van waarde te zijn als we gewoon open en eerlijk met elkaar communiceren? The good and the bad things? Waar zijn we toch mee bezig met z’n allen! Het is dan toch een grote poppenkast waar echt niemand beter van wordt en we elkaar alleen maar voor de gek houden!
Als je naar je eigen leven kijkt dan is het toch nooit dat het elke dag fantastisch verloopt. We zijn mensen, geen robots die geprogrammeerd zijn en op de perfecte manier acteren! Al lijkt het er wel op dat we daar naar streven. Dat we niet eens echt mens willen zijn als we buitenshuis zijn. Dan moet ineens de kleding perfect zijn, het haar perfect zitten en je perfect voordoen in relatie tot de medemens. Die perfectie op alle vlakken kan in een uitontwikkelde robot zitten, maar niet in een mens. Een mens is nooit perfect op alle vlakken. Waarom praten we onszelf deze illusie aan?
De hersenen zorgen er voor dat je vooruit gaat denken. Je hersenen redeneren wat voor onwenselijke situaties er kunnen gaan ontstaan, wekken angst op waardoor jij als mens deze kritieke/risicovolle situaties, bij voorbaat, uit de weg gaat. Het kan ook zo zijn dat je hersenen vooraf gaan bedenken wat de ander belangrijk vindt, en dat jij als mens gaat conformeren aan die gedachten. We gaan dan varen op vooraf ontwikkelde gedachten die niet eens de waarheid zijn. Daarnaast ga je niet meer acteren vanuit je eigen kracht, maar vanuit gedachten die nergens op zijn gebaseerd. Hierdoor ontstaat dat je zelfvertrouwen afneemt, je niet meer in jezelf geloofd en buiten jezelf gaat acteren. Op dat moment kunnen we niet meer de intrinsieke eigen waarden nastreven, alleen nog maar de ingebeelde mogelijkheden en waarden van een ander. We zijn onszelf dus aan het voorprogrammeren zonder een confrontatie aan te gaan met onszelf of met een ander en te ervaren wat er gebeurt als je buiten je eigen comfortzone gaat.
We gaan ons dus anders gedragen en ervaren dit uiteindelijk als normaal. Maar hetgeen wat je laat zien van jezelf is een beeld dat niet de werkelijkheid is. Hierdoor krijg je een gemaakte inhoud die nooit sterk zal overkomen. Buiten dat je zelfvertrouwen afneemt en je zoektocht naar hoe je het beste moet gaan handelen écht steeds complexer wordt.
Waar zijn we nu toch mee bezig! Geen enkel mens wordt hier toch beter van? Zowel privé niet als de relatie tussen werkgever en werknemer. Werkgevers zien steeds meer de noodzaak dat een mooi verhaal naar de buitenwereld ook inhoud moet hebben. Anders leidt dit tot teleurstellingen omdat er andere verwachtingen zijn geschetst die niet nageleefd worden.
Maar een organisatie is opgebouwd uit mensen en door mensen die zelf zo in elkaar zitten dat ze zich beter voordoen dan daadwerkelijk de situatie is. Dit is de cultuur die in stand gehouden wordt door de interne medewerkers onderling en gecommuniceerd wordt naar de buitenwereld, dus ook naar de klantendoelgroep. Dit is een vicieuze cirkel die elkaar uiteindelijk in stand houdt en de noodzaak tot veranderen niet inziet. Tenzij de houdbaarheid van de organisatie kritisch wordt, maar dan ben je vaak al te laat.
Waarom laten we dit gebeuren? Waarom laten we onszelf zo leiden door de werking van de hersenen als we er op de langere termijn geen beter mens en organisatie van worden in deze maatschappij waar de revolutie van robotica en artificial intelligence volop in ontwikkeling is als concurrent. Hier wordt toch niemand gelukkiger van? Zowel het individu, de werknemer, de werkgever als de klant niet.
Ik denk dat de mens naar de toekomst alleen nog maar van waarde kan zijn als ieder zijn individuele DNA, karaktereigenschappen en grenzen weet te benoemen. Elk mens is uniek en is op de één of andere manier van waarde op deze wereld. Het is dan uit te vinden in welke context je het beste tot je recht gaat komen als unicum.
Als je bij het oude blijft wordt de voorgeprogrammeerde mens duidelijk overruled door de technologisch revolutie.
Ik heb maar één advies, ga op zoek naar jezelf en zorg dat je vol zelfvertrouwen jezelf kan zijn in deze wereld om jou individuele bijdrage te kunnen leveren.
Reactie plaatsen
Reacties