Al weken houd ik mijn zoon van 5 tussen de voor en de achterdeur. Soms twijfel ik of ik niet te heftig reageer omdat er in mijn omgeving veel flexibeler mee om wordt gesprongen. Maar het voelt niet goed om hem nu met andere kinderen te laten spelen.
Als onderzoeker wil ik graag het naadje van de kous weten en kijk dan ook verder dan de berichtgevingen vanuit de overheid. Dit nieuws bestaat voornamelijk uit maatregelen, hoe we daar op reageren als mens, en data. Nieuws dat naar mijn inzien niet verbind met de mens, en daardoor de mens ook niet écht bewust wordt van de daadwerkelijke problematiek die er speelt.
Ik krijg steeds vaker de vraag, houd je het nog wel vol. Hoezo, denk ik dan. Alsof er een zwerm bijen overvliegt die even boven ons hangt en dadelijk weer verdwijnt. Tuurlijk houd ik nog wel even vol. We verkeren in een crisis rondom de eigen gezondheid en die van onze naasten. Al stap ik nu ook liever terug naar het verleden, maar we leven eenmaal naar de toekomst die er anders uit zal gaan zien dan voorheen.
Waar zijn die verhalen van de mensen die dit gevecht (hebben) moeten doorstaan? En van de mensen die zich meer dan 100% inzetten om er iedereen weer bovenop te krijgen. Alleen de lokale journalisten geven er aandacht aan en proberen de medemens op een herkenbare manier te raken en bewust te maken van de heftige ontwikkelingen in de wereld om ons heen.
Er wordt op de nationale tv al weken geventileerd dat het de goede kant op gaat. Dat er een afname is van ziekenhuis opnames en overledenen. Er wordt bij mij een gevoel opgewekt dat het virus bijna is verdwenen. Maar als ik mijn eigen statistieken erbij pak, dan daalt die vooruitgang over de gehele termijn gezien nog niet zo hard. Vanuit wereld niveau gezien zitten we in de top 14 van meeste sterftegevallen.
En de berichtgevingen vanuit de wereld zijn helemaal niet zo best. Advies van UN is kinderen niet bij elkaar te brengen omdat ze een bedreiging vormen. Als je eenmaal geïnfecteerd bent, dat je het je leven lang bij je draagt en dat het je lichaam onzichtbaar aantast wat pas op de lange termijn merkbaar is. Dat er in landen als China een nieuwe golf is van mensen die geïnfecteerd raken of waar het nu pas zichtbaar wordt dat ze geïnfecteerd zijn, en uiteindelijk komen te overlijden.
Voorheen zag je de hele dag slecht nieuws berichten. En nu er slecht impactvol nieuws is, dan lijkt het er op dat het wordt verbloemd. Waarom wordt die realiteit maar beperkt onder ogen gebracht? Hoe kan het dat we op deze manier worden meegenomen naar een nieuwe wereld die voor ons staat? Of wordt er maar vanuit één perspectief geredeneerd vanuit de overheid? Dat kan natuurlijk ook. Maar de huidige manier van communiceren gaat ons als maatschappij niet effectief vooruit helpen op de lange termijn, en de teleurstellingen worden groot.
Ik weet in elk geval wel dat mijn zoon voorlopig nog gezellig in huis is, dat we nu echt even met aandacht samen kunnen zijn, en dat we streven naar een goede gezondheid voor nu en in de toekomst, voor hem en zijn omgeving.
Reactie plaatsen
Reacties