Deze week was ik met mijn zoon bij het kinderboeken museum. Het was hartstikke druk met veel kinderen en ouders, opa's en oma's.
Wat opviel was hoe vooral de ouders de kinderen bestuurde.
Het museum is een plek waar kinderen volledig de vrijheid kunnen pakken om alles te ontdekken en lekker te kunnen spelen. De rol van de ouder is niet meer dan ondersteund te zijn in het voorlezen van bijbehorende teksten.
Maar wat ik observeerde was dat ouders op de huid van het kind zit, zegt wat goed is en niet goed en bepaalt wat het kind moet doen.
Wat je ziet is dat kinderen verkrampen, zich terugtrekken en boos gedrag vertonen. Ze mogen niet zichzelf zijn in een omgeving waar het kind wel tot de ervaring naar vrijheid wordt uitgenodigd.
Ik vind het tekenend voor de maatschappij waarin we leven.
De ouders zijn met name de Millenials, die vooral vanuit overtuigingen van vorige generaties leven. Zij weten immers hoe je een land in crisis weer wederopbouwt.
Maar de Millenials zijn hier met een eigen missie. Namelijk een transitie in gang zetten om de natuur weer in balans te krijgen. Ouders worstelen met zichzelf omdat ze leven vanuit oude overtuigingen en zich van binnen niet lekker in hun vel voelen.
Die oude overtuigingen en innerlijke frustraties worden (onbewust) tot uiting gebracht op het kind, die dezelfde nare gevoelens en lichamelijke nare ervaringen gaat opdoen als de ouders. Of misschien nog wel een graadje erger omdat bij jongere generaties die eigen missie meer en meer om ruimte en aandacht vraagt en frustraties en fricties alleen maar toenemen.
Wat hebben we met z'n alle nog veel te leren.
#kinderboekenmuseum #ouder-kind #psycho-emotioneel #frustraties
Reactie plaatsen
Reacties