Al jaren wordt er gevochten door vrouwen voor emancipatie. Dat het recht van de vrouw niet alleen het aanrecht is. Dat ze ook graag van betekenis willen zijn in iets wat ze leuk vinden om te doen en carrière willen maken net als de man. Én dan vergeet ik ook niet de discussie over het salaris wat de vrouw verdient ten opzichte van de man, en dat vrouwen de mogelijkheid moeten krijgen om aan de top van een organisatie te kunnen acteren.
Waar komt deze enorme drang vandaan, dat we als vrouw hetzelfde willen bereiken als de man?
Is dit niet gewoon begonnen door overtuigingen die er bij ons als vrouw ingeramd zijn door onze voorouders?
En wordt het leven als carrière vrouw niet door onze commerciële maatschappij overtrokken en omschreven als het walhalla, om er uiteindelijk zelf beter van te worden?
Want worden we nu als werkende moeder écht blij van de tweestrijd tussen kinderen die de aandacht vragen, en een werkgever/opdrachtgever die van alles eist en we het gevoel krijgen dat we vooral veel moeten?
Enkele generaties terug stond het leven vooral in het teken van bouwen aan een goede toekomst, waarin de mannen fysiek hun steentje bij moesten dragen aan de ontwikkeling van het land, en de vrouwen thuis waren voor het huishouden, het verzorgen van de mannen en de kinderen. Dit om zowel de welvaart als het ecosysteem in balans te houden. Beide werden min of meer gedwongen.
Ieder mens heeft de natuurlijke behoefte zich te ontwikkelen. Vooral in hetgeen waar het individu zich in interesseert. Mannen kregen al snel de mogelijkheid om zich te ontwikkelen in hetgeen de individuele interesse naar uit ging, of werden gestuurd om vergelijkbaar werk te gaan doen als de voorgaande generaties. Maar voor de vrouw was bij de geboorte al duidelijk wat ze uiteindelijk ging doen. Je ziet dat vrouwen zich op latere leeftijd pas gingen ontwikkelen door te gaan studeren en te gaan werken in het vakgebied wat aansprak of voor de hand liggend was.
Opvolgende generaties hebben meegekregen dat het belangrijk is om in je behoeftes te voorzien, en dan met name in je persoonlijke behoeftes. Overtuigingen die zelfs op de basisschool worden bijgebracht (voor een goede welvaart?!).
Naar mijn inziens heeft dit er toe geleid dat de mens zich veel meer is gaan focussen op studeren, een goede baan en zelfvoorzienend zijn. Met het gevolg dat we veel individualistischer acteren en het natuurlijke instinkt van saamhorigheid en gezinsontwikkeling juist wordt weggedrukt.
Dit veroorzaakt interne conflicten bij de vrouw, met hoog oplopende spanningen.
Ik heb het aan de lijve mogen ondervinden wat deze oude overtuigingen en patronen met je doen als mens.
Ook mijn (over)grootmoeder en moeder hebben gevochten voor hun waardigheid, waardoor ik uiteindelijk ook ben gaan strijden voor een goede baan, bij een gerenommeerde werkgever en met een leuk salaris. De behoefte naar een gezinsleven was er wel, maar werd steeds verder vooruit geschoven. Ik wilde me eerst bewijzen. Toen ik onze eerste zoon in mijn armen sloot, stond in mijn gedachten de prioriteit nog altijd op het creëren van een goede baan en een goed onderkomen. Alsof je als moeder níet waardig bent.
Tot het moment dat ik mijn opgebouwde waardigheid in het bedrijfsleven niet meer toe kon passen binnen het bedrijf waar ik werkte. Ik kwam thuis te zitten en begon, naarmate de weken verstreken, in te zien wat voor fantastisch gezin ik heb. Ik kwam in de leefwereld van mijn zoon. Ik raakte steeds meer betrokken en wilde alleen maar meer in zijn primaire behoeftes voorzien. Iets wat in de rol van een carrière tijger volledig aan mij voorbij was gegaan, omdat ik vooral bezig was met mezelf en met mijn voorgangers.
Ik ben me er van bewust geworden hoeveel aandacht en support een kind nodig heeft, vanaf de bevruchting al, om zich uiteindelijk psychisch, emotioneel, fysisch en spiritueel in balans te kunnen voelen en gelukkig te kunnen zijn. Wat een verantwoordelijkheid ligt er bij, met name, de moeder (wat het natuurlijke instinkt is van de mens) en de vader! En zij hebben ook nog een coördinerende rol om indirect betrokkenen op dezelfde golflengte mee te krijgen in de ontwikkeling van de daadwerkelijke behoeftes van het kind.
Laat staan als er meerdere kinderen in een gezin zijn, dan vraagt dit nog meer aandacht. En of dat moederschap en ouderschap een ontzettend waardevolle bezigheid is. En wat zou het toch mooi zijn als er weer wat meer erkenning komt voor het compassievol grootbrengen van gelukkige mensen door de moeder, in plaats van wat voor baan dat je uitvoert voor een werkgever.
Als je de opvoeding van je kind serieus neemt, en dit een goede invulling wilt geven naar de individuele behoeftes van je kind, dan kun je, naar mijn idee, daar niet nog een carrière naast hebben. Beide vragen zo veel tijd en aandacht, wat je gewoonweg niet binnen 24/7 kunt realiseren. En dan verplichten we onszelf ook nog dat we regelmatig sociale ontmoetingen moeten hebben met anderen, moeten gaan sporten, er op uit moeten met het gezin en even samen met manlief. En wat moeten we allemaal nog meer naast het huishouden en het organiseren van goede voedselvoorzieningen. Poeh, ik krijg het er al Spaans benauwd van als ik dit schrijf.
Mensen, waar zijn we toch mee bezig? En wat kunnen we ons als vrouw toch gek laten maken. Dit komt toch niemand ten goede? Jezelf niet, en de kinderen al helemaal niet. En we belanden uiteindelijk allemaal in het sociale zorgstelsel omdat we geen van alle voldoening kunnen halen uit het leven. Als we nu toch eens terug kunnen gaan naar onze individuele zuivere identiteit en vanuit daar hetgeen gaan doen waarvan we voelen dat goed is…..
Bij mij is het tij gekeerd. Ik ben er inmiddels van overtuigd geraakt dat mijn gezin het allerbelangrijkste is op de hele wereld en dat mijn aandacht vooral uit gaat naar de ontwikkeling van mijn kinderen. Om hen te coachen naar een evenwichtig leven. Tuurlijk ga ik daarnaast ook wat voor mezelf doen. Maar dan ook écht voor mezelf. Waar ik een gelukkig mens van wordt zonder te moeten.
Reactie plaatsen
Reacties